Door Leo van Lierop.
Dag 1, Dag 2, Dag 3, Dag 4, Dag 5, Dag 6, Dag 7, Dag 8, Dag 9, Dag 10, Dag 11, Dag 12, Dag 13, Prikbord, Paklijst
Welkom op mijn fietsvakantiepagina. Ik heb hier een uitgebreid verslag gemaakt van mijn laatste fietsvakantie voor. Het blijkt altijd dat mensen die hier onbekend mee zijn niet snappen wat hier leuk aan is. Daarentegen mensen die vaker op fietsvakantie zijn geweest doen niet liever als weer op fietsvakantie gaan. Je komt de andere vakantiefietsers dan ook overal tegen. Sommigen doen 50km per dag (wat iedereen moet kunnen doen), andere meer geoefende fietsers doen nog veel en veel meer. Op fietsvakantie gaan is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk en ingewikkeld als de meeste mensen denken en het levert nog er eens heel veel voldoening op ook. Hopelijk kunnen de vakantiefietsers die dit verhaal lezen hier ook nog wat van op steken, of mij nog van nuttige tips voorzien?
De vakantie gaat vanuit het eigen huisje vandaan in de kop van Noord Holland naar Basel toe. De route voert grotendeels langs de Rijn in Duitsland. Het was ook nog de bedoeling om terug te gaan fietsen naar Nederland toe, maar vanwege een pijnlijke schouder en de goede goedkope treinverbinding van Basel naar Amsterdam toe heb ik hier maar van af gezien. Maar meer hierover in het verslag.
Zoals gewoonlijk start de reis vanuit het eigen Warmenhuizen. Zo'n eerste dag is altijd wel even wennen. Het gewicht van de fiets is veel zwaarder dan gewoonlijk, en de benen en het lijf moeten nog wennen aan het langdurige fietsen. Je vraagt je dan ook af of je wel alles bij je hebt, je kan tenslotte nog snel even terug naar huis toe. Het tempo is in het begin ook niet al te hoog, 23 of zo. Het is zaak om niet te overmoedig te gaan starten op zo'n eerste dag. Toch haal ik met dat tempo nog veel fietsers in, verbazingwekkend. Ik rijd door Koedijk, waar ik normaal gesproken elke dag fiets heen en weer naar het werk toe, een vertrouwde route dus. In de Beemster rijd ik een prettige route die ik nog niet eerder heb gehad. Zo het blijkt maar weer dat er dicht bij huis ook nog leuke routes te vinden zijn. Het is ook fantastisch weer, er staat een licht windje vanuit het westen vandaan, en het humeur is goed. Bij Amsterdam Noord neem ik een voor mij bekende route, een smal pad richting de Schellingwouderbrug. Ondertussen neem ik hier afscheid van de kop van Noord Holland. Nu gaat het echt beginnen.
|
Bij Amsterdam pak ik een vaste route. Het betreft deel 1 van Reitsma's route naar Rome toe. Het boekje wat ik uit oogpunt van gewichtsbesparing heb gekopieerd, bevat een gedetailleerde routebeschrijving en kaartjes van 1:150.000. De pagina's die ik heb gehad, gooi ik onderweg weer weg. Vervolgens rij ik net buiten Amsterdam langs de mooie Gaasp. Maar ik volg niet altijd gedwee het boekje. Bij Weesp snij ik een stukje af en rij langs een grotere weg met een mooi glad fietspad er naast (dan maar niet langs de Vecht). Af en toe kom ik ook in de knoop met de route. Net voor Hilversum gaat het mis. Ik besluit dwars door Hilversum heen te rossen en aan de andere kant de route weer te gaan vervolgen, wat lukt. Tot Amersfoort is het allemaal bos, hé lekker rustig. Voorbij Amersfoort fiets ik langs het Valleikanaal en het wordt duidelijk dat de route langs mooie rustige plekjes en veel natuur gaat. Precies wat we willen.
 |
Na het plaatsje Overberg kom ik aan bij mijn eerste camping. Er is een vrij plekje dicht bij de ingang. Voor vakantiefietsers is er namelijk altijd wel een plaatsje vrij op een camping. Reserveren is overbodig. De tent staat al in 10 minuten (wat lang is, dit doe ik later veel sneller). Dan kom ik even bij door op mijn luxe stoel te gaan zitten, en eet en drink nog even wat voor dat ik ga douchen (het is altijd zaak om zo snel mogelijk te herstellen van de inspanningen die je hebt gedaan zodat je de volgende morgen weer fit bent). Ik ontdek dat er op de camping geen eten te krijgen is. Dat vind ik jammer, want ik ben wat dat betreft wel een beetje lui en kook alleen maar als het echt nodig is. Ik heb nog wel wat vlees en bonen van huis meegenomen, maar dat is niet voldoende. Stom, vergeten onderweg een winkel binnen te stappen. Maar ja, zo'n eerste dag, dan kan zoiets gebeuren moet je je maar bedenken.
Het is vrijdagavond en er moet in de buurt nog wel iets te krijgen zijn. 100m verderop vind ik al gelijk een restaurant. Ik houd het maar bij een soepje en een sapje, want de prijzen bevallen me niet echt zo. Een klein stukje verderop blijken er nog meer campings te zijn. Een camping blijkt heel druk en groot te zijn. Het is bingoavond en de kantine zit vol. Ik neem een patatje en een pilsje op het terras en blijf er een tijdje want het is een mooie zomeravond, en het is er gezellig.
Terug op de camping is het rustig. Alleen een paar pauwen maken de camping onveilig. Voor de rest blijkt iedereen in hun blikken huisje te zijn teruggetrokken. Ik kijk nog of ik wat druppels water uit mijn opgehangen wielrentenue kan wringen, schrijf mijn dagelijkse verhaaltje op en duik de zak in.
De volgende morgen eet ik een paar broodjes en ruim de boel weer op. Ik ben nooit zo snel op de vroege ochtend, en besluit al snel om op te schrijven wat er globaal in alle vier de tassen opgeborgen moet worden. De achtertas die ik altijd gebruik voor naar het werk toe word mijn nr.1 tas en tegen de klok in nummer ik de andere tassen. De stuurtas word de 5e tas. Grofweg doe ik het zo:
Mijn portomonee heb ik altijd op zak. Deze opzet bevalt me goed en houd ik de hele rit zo.
Ik vertrek en ga over onverharde paadjes door de bossige Utrechtse Heuvelrug naar Elst toe. Op de pont over de Rijn neem ik nog even een foto van de rivier en een boot die natuurlijk voorrang heeft. Het landschap veranderd snel. Langs de rivier zijn prachtige stukken natuur waarna langs een pitoresk dijkje de boomgaarden van de Betuwe al weer beginnen. In Kesteren koop ik wat bananen en appels in voor onderweg. Kinderen langs de kant van de weg proberen wat fruit aan me te slijten, maar helaas ik ben al voorzien. Ik rij vervolgens een tijdje langs de Waal met veel natuurlijke schoon, en passeer de oude kerncentrale van Dodewaard. Behalve prikkeldraad en een vierkant gebouw is daar weinig te zien. Vervolgens kom ik bij Nijmegen.
 |
 |
 |
Maar Nijmegen zijn we al snel weer uit. Ik fiets door de Ooijpolder en geniet van het mooie weer. Zonder een bord te zien rij ik zo Duitsland al in. Het is licht heuvelachtig en licht bebost. Vele malen mooier als dat saaie polderlandschap in de kop van Noord Holland. Bij Gennep doe ik mijn dagelijkse boodschappen. Ik had ontdekt dat ik mijn pannenspons was vergeten, dus kocht ik ook maar even een pakje met 3 pannensponsjes. Buitengekomen bied ik de andere 2 sponsjes gratis aan een oude mevrouw aan. Die was daarmee heel blij, vermoedelijk omdat ze nooit iets gratis kreeg van iemand. Bij de Blokker moest ik ook nog een beker kopen, die was ik ook weer vergeten. Hmmm, toch mijn checklist de volgende keer maar beter controleren.
Nadat ik eerst moeite had om de route weer te vinden, ga ik eindelijk pal zuid. Het wordt warmer en droger. Dat is toch wel even wennen, de zomer tot nu toe was nou niet bepaald toppie geweest. Voorbij Well kom ik aan bij een pont over de Maas. Het is er erg druk, want er blijken veel fietsers op pad te zijn. De pont komt en blijkt een beetje klein te zijn. Snel zorg ik er voor dat ik een beetje vooraan sta. Dat is een goede zet, want een groepje fietsers moet achter blijven. De schipper blijkt een komiek te zijn, hij praat en maakt grappen met mensen. Nog leuker wordt het als aan de overkant het hek niet omhoog wil. Eerst denk ik dat hij een grapje wil maken, maar het blijkt ernst te zijn. Het hek hangt op 45 graden, we kunnen er net allemaal onder door en ik hoef de bepakking gelukkig niet van de fiets af te halen.
 |
Bij een andere pont ga ik weer de Maas over het plaatsje Arcen in. Langs de brouwerij van Hertog Jan en een prachtige watermolen vervolg ik mijn weg langs het rivierenlandschap en maisvelden. Bij Velden zie ik een auto op het onverharde Pieterpad staan, vreemd. Het blijken een paar Turken te zijn die wat gratis maiskolven halen uit een veld vandaan. Ik zeg er wat van en ze kijken raar op. Het is na vieren in de middag. Op mijn fietskaart van Zuid Nederland moeten er voor Venlo verschillende campings zijn. De eerste blijkt alleen voor caravans te zijn. De tweede camping even verderop blijkt wel een goede te zijn. Op de camping heb ik gelijk kontakt met een Belg. Hij is zelf voor de eerste keer op de fiets op weg naar familie in Duitsland toe en is benieuwd naar mijn plannen. Hij klaagt er over dat er op deze camping niets te eten of te drinken is, bovendien is het hier allemaal duurder als in Belgie. In Belgie zou het op de campings allemaal beter en goedkoper zijn. Dat ben ik dan ook helemaal met hem eens.
Na de tent opgezet te hebben, ga ik douchen en geef ik mijn wielertenue een wasbeurtje in een wastafel. Er zijn ook van die handige opvouwbare teiltjes te koop, misschien iets voor volgend jaar? Ik heb 2 tenues bij me, dus die voor de volgende dag is al weer schoon en droog. Ook had ik al gezien dat naar de oprit van de camping toe een uitgebreide feest een eetgelegenheid was. Dat is mooi, want zo hoef ik namlijk niet zelf te koken. Bij Taurus neem ik schnitzel, patat, salade en bier. Echt vakantievoedsel, maar gelukkig ook prima fietsvoer. Terug op de camping is het terras dicht, dus besluiten de Belg en ik om het even verder op te gaan zoeken voor een paar pintjes. Want we hadden pittige dorst na het warme weer van vandaag. Maar, we houden het knap en ik duik even na tienen weer de zak in. Normaal gesproken is dat niet mijn bedtijd, maar als je gefietsd hebt is dat wel een prettige tijd.
De volgende morgen is het weer mooi fietsweer. Na die *** zomer ben ik wel heel erg blij dat het net op tijd mooier weer is geworden. Ik voel me goed, en in het centrum van Venlo besluit ik om een mooi stuk fietspad naar Roermond te nemen. Zo kan ik effe lekker door fietsen zonder al te veel om mijn kaart te hoeven te kijken. Hier haal ik een jonge dame in die met net zo'n zware fiets als ik ook alleen op fietsvakantie is. Waarom ook niet, dacht ik. Weer een vooroordeel minder. Ze gaat nog bijna net zo hard als mij!
In Roermond pin ik voordat ik Duitsland in ga nog even heel wat eurootjes. Je weet maar nooit, dacht ik zo. Ik rij nu gedeeltelijk dezelfde route die ik vorig jaar nam naar Luxemburg heen en terug toe. 12 km voor het einde van die fietsvakantie werd in Alkmaar mijn digitale camera (met al mijn foto's) uit mijn stuurtas vandaan gegrisd. Ik kan nu twee foto's hernemen die ik vorig jaar ook had genomen. Een is van een markant gebouw van een klooster of zo waarvan ik me afvraag wat voor soort mensen hier nou terecht komen? De volgende even verder op is van het mooie St. Odiliënberg langs de vrolijk kabbelende Roer. Even later ga ik Duitsland in en dat moet natuurlijk ook even op de foto. Hiervoor gebruik ik een klein statiefje. 10 seconden vertraging op mijn camera is voldoende om een goede positie in te kunnen nemen.
 |
 |
 |
Bij Steinkirchen splitst de route zich in een verharde en een onverharde route. Ik volg de verharde optie, omdat mijn fiets niet al te brede bandjes heeft, asfaltbandjes eigenlijk. De route is wel wat ingewikkeld en je moet eigenlijk heel goed kunnen lezen en kunnen inschatten wat er precies bedoeld wordt in het routeboekje. En dat ging herhaalde malen mis op dit stuk van de route. Het is licht bewolkt en niet al te warm, perfect fietsweer dus. De conditie is ook gegroeid in vergelijking tot de eerste dag, mijn benen zijn nu eindelijk gewend geraakt aan de 45 kg zware fiets.
Het landschap is zo goed als vlak met afwisselende akkerbouw. Ik zie hier veel fietsers. Een van die fietsers rijdt op een Batavus met bepakking er op, ik spreek hem in het Nederlands aan denkend dat het een Nederlander is, maar het blijkt een Duitser te zijn, oeps. Bij Jülich kom ik toch weer in de knoop bij de Roer, en er vallen wat spetters. Maar, daar blijft het bij. Het landschap wordt wat glooiender en op de achtergrond zie ik de Eifel opdoemen. Het tempo is lekker en ik kom bij Echtz. Ik weet dat daar een camping is, en kijk hoever het is tot de volgende camping, want ik wil graag nog wat verder fietsen vandaag. Maar ik zie dat de volgende camping 75 km ver weg is. Dat is effe te gek, dus besluit ik maar dat dit een kort fietsdagje is geworden.
 |
De camping zit tsjokvol met Duitsers en caravans. Tot mijn schrik zie ik ook weer enkele Ferrari en Michael Schumacher vlaggen wapperen. Oh ja, het is natuurlijk zondag, het Formule 1 circus is weer in Duitsland neergestreken.
Ik word door de beheerder de grote speelweide op gedirigeerd waar heel veel ruimte is. Het gras is lekker zacht, dit is met mijn Thermarest Ultralight matje altijd meegenomen. Ik zie maar één andere tent staan van ook een vakantiefietser met een Koga Miyata vakantiefiets er naast. Dat moet wel een Nederlander zijn. Dat blijkt ook zo, Peter heet hij. Peter volgt de zelfde route als mij, maar hij gaat helemaal door naar Rome toe, waar hij op de bonnefooi een vliegtuig zal pakken naar huis toe. Maar dat had hij al vaker zo gedaan. Hij heeft zijn was ook gedaan en zegt dat het goed droogt. Ik besluit om een grote was te doen, maar net als ik het ophang gaat het betrekken en valt de wind weg. Lekker hoor! Er vallen zelfs al spetters.
Later komen er nog 2 fietsers aan, een jong stel op ligfietsen! Dat is toch wel apart. De jonge vrouw heet Itske en kletst wat af, maar dat is wel gezellig. Ze heeft een gigantische bel op haar ligfiets en is daar heel trots op. Het klonk inderdaad mooi. Het restaurant en terras is dicht, dus ik eet mijn Knorr zakje maar op. Als later het terras weer wel opent, neem ik nog wat pommes, bratwurst en bier als toetje toe. Ondertussen regent het weer en wil mijn was natuurlijk niet drogen. Ik hang de was op in mijn tent maar dat schiet voor geen meter op. Dat werd me ook eerst afgeraden, en ze hadden ook achteraf gelijk. Voordat ik naar bed ga besluit ik mijn was onder een afdakje op te hangen tussen mijn fiets en een container in. De volgende dag kon ik het, alhoewel wel wat vochtig, wel aantrekken. Peter is dan als de kippen weg, en zoals gewoonlijk doe ik er wat langer over. Snel neem ik nog even een foto van onze zijde van de camping in Echtz. Het is nu droog weer, maar dat was het vannacht absoluut niet. Gelukkig heb ik een goede tent die geen druppel door laat.
 |
Het weer lijkt weer goed te zijn en het gaat vandaag naar de Rijn toe. Het is ook wel leuk om het gevoel te hebben wat bekende fietsers voor me te hebben, zo heb ik nog een extra doel voor me. Uit de gesprekken werd duidelijk dat ik de snelste zou moeten zijn, dus zou ik ze onderweg ergens tegen moeten komen. Ik rijd om Euskirchen heen in een wat glooiend landschap. Aan mijn rechterkant zie ik uitlopers van de Eifel met flink wat donkere buien, als ik die maar niet op mijn kop krijg dacht ik nog.
 |
 |
Ondertussen begin ik wat last te krijgen van mijn schouder, wat vervelend is. Ik doe het wat rustiger aan en stop wat vaker. Bij Bahnhof Kottenforst hoor ik bij het terras wat schatergelach, dat zouden de anderen al kunnen zijn dacht ik nog. Even later zit ik in een uitloper van de Eifel met wat klimmetjes, dit is allemaal geen probleem, de conditie is perfect. Bij Werthoven kom ik bij een kruispunt. Opeens hoor ik roepen "Hey, hallo.". Het blijk Peter te zijn, die anderhalf uur eerder als mij was vertrokken. Hij blijkt geen regenbui te hebben gehad zoals ik wel had gedacht. We schuilen een paar minuten op een klein pleintje, want het spetterd. Ook weer even goed voor mijn nek. We besluiten samen te gaan fietsen naar de Rijn toe. Als we denken te kunnen gaan afdalen naar de Rijn toe, begint het te regenen in een bossig stuk. We gaan maar schuilen. De regenjas gaat aan, want het begint steeds harder te plenzen. Na 25 minuten houdt het op en gaan we met regenjas aan verder. Het is een leuke afdaling, en het natte wegdek maakt het alleen maar leuker. We gaan Remagen in, waar Peter moet gaan pinnen. Ik ga alleen verder. Peter wist al zeker dat hij bij Bad Breisig ging kamperen. Ik wilde nog wel even verder gaan. Na een bocht in Remagen zie ik eindelijk voor de eerste keer de Rijn in Duitsland. Goed voor het moraal, dit was toch weer een doel. Het fietspad gaat vlak langs de Rijn en is wat oneffen, maar het uitzicht vergoed heel veel. Ik kom inmiddels aan bij een plek wat een brug over de Rijn geweest had moeten zijn. In de brughoofd is een klein museumpje. Ik besef gelijk dat dit een historische plek is. Het is de oude spoorbrug waar de geallieerden als eerste de Rijn zijn overgestoken. De brug klapte na 11 dagen door de stress al in mekaar, maar goed. Voor wie de film heeft gezien, een mijlpaal in de geschiedenis. Ik ga verder en de omgeving van de Rijn wordt al mooier. Grote Rijnaken stomen door de rivier.
 |
 |
 |
 |
Ik kom snel langs de camping van Peter en besluit door te gaan. Bij Andernach rij ik weer wat verkeerd. Door stedelijk gebied heen rijden is ook niet mijn grootste hobby. Daarna kom ik snel in Koblenz. Het is ongeveer half zes als ik bij de camping ben. Het is een redelijke camping precies op de hoek van de monding van de Moezel en de Rijn, prachtig. Ik zet mijn tent op tussen de vele vakantiefietsers en geniet van het prachtige uitzicht van de camping. Het blijkt te rammelen van de Nederlanders op deze camping, ik denk meer als de helft! Maar het kan allemaal nog gekker, opeens zie ik de plaatselijke groenteboer uit mijn dorp vandaan, Piet Jonker. Heel toevallig, hij verblijft er ook maar een nacht. Ik besluit absoluut niet te gaan koken en rijdt de stad in. Ik eet Thais en fiets nog wat op mijn gemakkie door de stad heen. Het mag gezegd worden, Koblenz is een mooie stad. Aan de andere kant van de monding neem ik nog even een foto van de camping.
 |
 |
En zoals het het hoort is het om een uur of half elf stil op de camping en maak ik een goede nacht. Toch voel ik me wat stijf van de vorige dag. Maar ja, als je wat van zo'n mooie stad wil zien moet je er wat voor over hebben. Snel maak ik nog even een foto van de camping met mijn prachtige oranje tent.
 |
Langzaam verlaat ik Koblenz en rij richting Boppard, waar het mooiste stuk van de Rijn moet gaan beginnen. Het beloofd een prachtige dag te worden. Ik rij achter 2 Duitse jongens aan, die er flink de sokken in hebben. Om goed te kunnen genieten van het uitzicht gaan ze eigenlijk net ietsje te hard. We naderen de bocht bij Boppard. Om daarna door het zeer toeristische Boppard zelf heen te rijden. De Rijn blijft net zo breed, maar moet zich wel in allerlei bochten wringen om door de heuvels heen te komen. Langs dit stuk van de Rijn barst het echt van de mooiste dorpjes en kastelen. De foto's zijn aardig, maar zijn te slecht om een echt reeel beeld te geven.
 |
 |
 |
 |
 |
Na een prachtig dorpje aan mijn kant en het passeren van St. Goar komen we aan bij de scherpste bocht van de Rijn, bij de Loreley. Ik zie dat een rijnaak zich helemaal dwars moet gooien om goed door de bocht heen te kunnen komen. Maar ze doen het vaker moet je maar denken. Als ik achter het stuur van die boot had gezeten had de boot waarschijnlijk binnen notime tegen de rotsen aan gezeten.
 |
 |
 |
Bij Bacharach ligt een hele zandbank in de Rijn, een zandzuiger is ook druk bezig. Verder bij Lorch liggen zelfs een soort en met strekdammen tot ver in de Rijn, een vreemd gezicht. In de bocht van Bingen zie ik nog een uitgehouwen weg met een kasteel, ook een grappig gezicht.
 |
 |
 |
We zijn vroeg in Bingen. De volgende camping is weer ruim 50 km verder op, dus besluit ik dat dit mijn eindpunt wordt. Ik schud de handen van de 2 Duitse jongens en ga het centrum in om te gaan winkelen. Bij een tentje ga ik even wat eten als ik op het kruispunt een vakantiefietser zie stilstaan. Het is Peter weer. Dat is wel grappig, we zitten niet eens op de route. We gaan samen de boodschappen doen en naar de camping toe, waar we ook een Nederlands stel zien met een mooie tandem. De camping blijkt nogal vol te zijn. Peter zoekt een mooi plekje en vindt er een. Direct op de oevers van de Rijn. Dat gedeelte blijkt niet helemaal van de camping te zijn, maar wij trekken ons daar brutaal niks van aan. Na goed te stenen te hebben verwijderd gaat de tent weer snel op. Best wel leuk zo met 3 tentjes. De was hang ik weer op aan een speciaal touwtje, dat ik heb gespannen tussen een paal en de veren van de zadel van mijn fiets. Ik vertel dat ik hoorde dat er goed en goedkoop te eten zou zijn. Dus gaan we met zijn vieren gezamenlijk uit eten. We kiezen allemaal voor stukjes haan met friet en salade. Ik neem er bier bij, en betaal slechts 5 euro! Aan tafel komen alle reisverhalen weer los. Het stel op de tandem, die uit Wormerveer vandaan komen, blijkt de donau route te hebben genomen vanuit Hongarije, ze fietsen via de Rijn weer naar huis toe. Een hele tocht. Het karretje achter de tandem blijkt de man helemaal zelf te hebben gebouwd, maar hij is ook monteur. We blijven nog lang zitten, het is er gezellig op het drukke terras pal aan de Rijn. De volgende morgen neem ik nog wat foto's van het ochtendgloren, de tenten van de buren, en van de buren zelf die er weer klaar voor zijn. Die mooie rooie Vittorio tandem is trouwens zo'n 3,5 meter lang!
 |
 |
 |
Ik ga ook weer op pad. Vandaag snijden we een stuk van de Rijn af, de drukke industrie van Mainz en Wiesbaden is niet echt aantrekkelijk. De route gaat van Ingelheim langs het riviertje de Selz. Ik begin mijn nek al weer snel te voelen en besluit in Elsheim wat smerzgel te kopen. Daar ook bij een supermarkt inkopen gedaan, onder andere veel fruit die ik onderweg op eet voor de nodige energie. Bij Sörgenloch neem ik een weg rechts en daal flink af. Maar die weg loopt dood ***. Dus moet ik weer terug een hele stijle klim op. Er stond ook helemaal geen bord bij. 20m verderop is wel een weg met borden, die had ik waarschijnlijk moeten nemen. Ik heb er effe geen zin in en neem de grotere weg, waardoor ik een klim schijn te missen van 10%. Niet erg dus. Aangekomen bij Nierstein aan de Rijn moet ik even bijkomen. Door mijn nekprobleem en de warmte wordt dit de zwaarste dag van mijn reis. Ik besef me nu echt dat ik een rustdag nodig heb. Het is nog redelijk vroeg en besluit nog 50km te fietsen naar de volgende camping toe. Ik wil wat doorfietsen en neem wat grotere wegen. In Stockstadt van de route af, hoor ik weer roepen. Hey, daar is Peter al. Die was even aan het uitblazen bij een kerkje. Peter heeft wel het volledig boekje bij hem en weet dat de volgende camping veel fasciliteiten heeft. Dat klinkt mij goed in de oren. We besluiten er samen naar toe te fietsen. Na het drukke Gernsheim krijgen we een stuk bos.
Na het bos komen we een Nederlands stel tegen die we gisteren ook al spraken. We blijven een half uurtje teuten. Het zijn ervaren vakantiefietsers en denken nu toch alle foefjes in bezit te hebben. De man demonstreert zijn etensbord, waar hij op staat te stampen zonder dat het stuk gaat. Koffie zetten zonder filters vinden ze ook een vondst. Maar als hij mijn stoel weer ziet, moet hij toch weer lachen. Ja, die heeft hij weer niet. Als we in Hemsbach zijn zien we gelijk winkels in overvloed en kopen bij een Aldi wat spullen in voor het avondeten en de volgende dag. Peter besluit nog te gaan naar de Lidl toe, terwijl ik naar de camping toe ga. In het boekje staat dat deze camping enkele personen dubbel berekend. Wat niet zo blijkt te zijn. Ik wordt naar een grasveld geleid wat dus gewoon hun achtertuin blijkt te zijn. Ik zet mijn tent neer op een plek vol in de zon waar s'ochtends nog schaduw moet zijn. Even later komt Peter ook en een gezinnetje van drie. De camping verderop in Schriesheim die Peter overweegde blijkt waardeloos te zijn. Het gezinnetje is daar maar doorgereden. Hij was langs een drukke weg en leek niet gezellig. Tijd om te douchen, maar wat een douches hebben ze hier. Alles is tiptop mooi een schoon met zelfs badkleden op de vloer. Heel luxe allemaal dus.
We slaan allemaal aan het kokkerellen. Zelf neem ik een vooraf een kippesoepje, daarna neem ik een blikje met oa linzen met stukjes groente en vlees, een blikje vis en vruchtenyogurt er bij. Dat smaakte goed. De combinatie van mijn mini Coleman gasbrander en mijn Tefal campingpannenset is een goede. Alles is binnen notime warm. En het eerste gastankje raakt nog lang niet leeg. De buren gebruiken een benzinebrander, hierdoor zijn ze in elk land verzekerd van brandstof. Nadeel is weer dat ze stalen pannen nodig hebben. Een benzinebrander is een stuk heter als een gasbrander, ze branden zelfs een stukje van het gras weg (oeps). Ze zijn met de trein naar Zurich gereisd, om vervolgens om de Bodensee de Rijn naar Nederland te gaan volgen. Dus onze zelfde route in tegengestelde richting. Leuk is dat zij ook een rustdag nemen. Het jongetje (van een jaar of 14 of zo) blijkt goed te kunnen fietsen, maar is toch de langzaamste van de drie. We kletsen weer heel wat af. Peter zoekt nog wat op met zijn zaklamp, dus laat ik hem even mijn miniledlampje zien. Nou snap ik waarom je zo weinig mee hebt zegt Peter, die beseft dat hij het beter kan doen de volgende keer. Het was een warme dag geweest met lichte tegenwind, met het aantal gereden kilometers was ik dik tevreden.
Peter is al vroeg weg en zie ik waarschijnlijk niet meer. Toch ben ik er al vrij vroeg uit. Het ontbijt bestaat zoals gewoonlijk uit verse koffie en brood met jam. Het lijkt een hele warme dag te worden en het gaat al snel richting de 30 graden toe. Tijd om de was te gaan doen. Voor de handwas hebben ze zelfs een speciaal gedeelte. Ik was alles behalve wat ik aan heb, en ben daar een tijdje mee zoet. Het wordt een rustige dag, ik ga naar de winkels die heel vlak bij zijn. Bij een kledingshop koop ik een mooie pet, want ik merk dat ik wat rooie plekken op mijn voorhoofd heb. Alles is spotgoedkoop. Het is echt heet vandaag en we brengen met zijn vieren grootendeels de dag door onder de parasol. Lekker relaxed.
 |
De was wordt zo wel snel droog op de waslijn van de camping. De buren hebben weer een eigen vonst, de was hebben ze opgehangen met broodknijpers. Superlicht en heel klein. s'avonds eet ik bij de camping schnitzel, ei-salade en pommes met cola. Tjonge jonge wat een bord, ik kreeg het ook niet allemaal op.
De volgende dag stap ik weer op de fiets en kom bij Weinheim ten oosten van Manheim slecht uit de route. Bij een garage sleutel ik wat aan mijn balhoofd, dit is een slecht punt van de Koga's. Maar het gaat lekker en ik voel me goed. Ik heb mijn zadel een stukje naar voren gezet, en dat voelt gelijk beter. Jammer dat ik geen sleutel bij me heb voor mijn stuur, maar een losse torx sleutel heb ik nog nooit kunnen vinden in Nederland. De route gaat door Ladenburg, ook een mooi stadje. Maar door al dat gerijd door die stadjes schiet het niet echt op. Heidelberg aan de Neckar ga ik snel door heen. Misschien wel jammer, want Heidelberg schijnt een mooie stad te zijn. Na een tijdje kom ik aan bij het eerste stuk bos. Bos ga ik heel veel zien deze dag. Maar dat is niet erg want de temperatuur is boven de 30 graden. Dan is rijden in bos wel prettig.
 |
 |
 |
Verder rijdt ik door Forst en kom ik even bij in een cafeetje van Bruchsal. Wat me trouwens wel opvalt is dat over het algemeen de Duitsers heel beleefd, aardig en behulpzaam zijn. De meeste Nederlanders kunnen daar nog een puntje aan zuigen. Van Bruchsal gaat het via een smal pad en bos richting Karsruhe toe. In Grötzingen is het eindpunt van mijn beschreven route, en moet ik nu zelf een route gaan zoeken. En dat valt in dit verstedelijkt gebied niet mee met mijn Michelin kaar van 1cm:2km. Uiteindelijk kom ik er uit via een goed Engels sprekende Duitser.
 |
 |
 |
De camping is dan snel gevonden vlak buiten Durlach. Ik meld me aan bij de receptie, wat nogal onpersoonlijk overkomt bij me, want het is er vrij donker en ik moet praten door een klein loketraampje heen. Echt hartelijk is die tante ook al niet. Maar, het is een mooie groote camping, en het rammelt er zoals gewoonlijk weer van de Nederlanders. Ik zet mijn tent neer vlak bij wat Engelse arbeiders. Ook is er weer een Aldi om de hoek voor de boodschappen, perfect. Terug op de camping zie ik dat ik nieuwe buren krijg, 4 Duitse jonge meiden. Eerst denk ik nog, gezellig. Maar ze zijn nou al luidruchtig, en als er later nog 4 jongens bij komen met een extra tent vrees ik het ergste. Ik eet een blikje spaggetti, blikje vis en wat vruchtenjoghurt. Na een gezellig biertje met de Engelsen duik ik de zak in. En inderdaad, het is niet rustig. Om kwart voor elf zeg ik er wat van. Het helpt wat. Om kwart over twaalf blijven ze maar doorgaan en ben ik het zat en waarschuw ze fur die letzhte mahle. Dat helpt wat meer. Maar het wordt pas echt rustig om een uur of een als ze eindelijk naar bed toe gaan. Maar goed, ik wordt nog redelijk op tijd wakker. Ik vraag me af wat ik de volgende keer moet doen om zoiets tegen te gaan, misschien uit de tent stappen en nog kortdater zijn. Toch blijft het raar dat ik de enige was die klaagde. Goed, de volgende keer neem ik toch maar die camping een kilometer verder op. Ik ruim de boel op en maak zo de jongeren wakker die pal naast me in de buitenlucht slapen. Jammer joh's.
Vanuit de camping zit ik zo in Karlsruhe. Plan is om zo snel mogelijk een winkel te vinden voor wat betere kaarten. Karlruhe is een symetrische stad, de straten zijn er kaarsrecht en lopen allemaal naar een bepaald punt toe. Ook rammelt het er van de trams. En waar de trams rijden, rijden geen auto's, prachtig. Ik koop 2 kaarten van de RadClub Deutchland voor de rest van Duitsland. De kaarten zijn 1:100.000, licht en waterbestendig, en de befietsbare wegen zijn gekleurd naar drukte van verkeer. Fietsroutes staan er ook op. Zo kan ik heel snel een mooie route maken. Zo heb ik weer een les geleerd, de beste kaarten van een land koop je in het land zelf. Ik ben benieuwd waar alle straten toe leiden en vindt een of ander hof in het midden van de stad. Via Rastatt ga ik weer naar de Rijn toe. Het is een mooie dag. In Wintersdorf zie ik een soort en met alpenkerkje, meer zal ik er niet zien van dit type. Daarna zit ik langs de Rijn. De rivier is hier vrij breed en heel rustig. Scheepvaart is er ook nauwelijks. Af en toe fiets ik beneden de dijk op het asfalt langs de natuur, een af en toe fiets ik op het grind langs de Rijn.
 |
 |
 |
Bij Rheinau sla ik bij een midgetgolfbaan water in, want het is al lekker heet. Daarna neem ik net de verkeerde weg terug, en kom bij een dam waar de weg stopt. Er lopen 2 onwijze stijle trappen omhoog. Bij 1 is de deur boven open. Ik besluit om mijn fiets af te laden en de spullen naar boven toe te sjouwen. Dat kost wel wat zweet, want het is bloedheet om zoiets te doen. Het laden en lossen gaat vrij snel, maar achteraf had ik beter een stukje kunnen terugrijden. Als ik weer terugfiets naar de route, zie ik weer het bord dat ik weer in Duitsland ben. OK, ik was in Frankrijk, grappig. Dan fiets ik verder langs de Rijn en zie ik aan de overkant de hoge gebouwen van Straatburg opdoemen. Dat is lekker snel, want ik wil camperen aan deze kant in het Duitse Kehl. Mijn Frans is slecht, dus is voor mij een Duitse camping aantrekkelijker. Ik mag een plek uitzoeken op de camping en later komen betalen. Er is een hele grote trekkershoek en kies een mooie plek. Nadat ik gedouched heb en ik even zit, komen de 4 meiden uit Karlsruhe weer aan lopen. Dat is wel heel toevallig. Ze zien me zitten en zeggen, dahr haben sie die Hollander. Ik wuif vriendelijk naar ze, ze vinden het niet zo grappig. Ze wilden in eerste instantie bij mij de tent op zetten, maar daar zien ze toch maar van af en kiezen een wat centralere plek. Het is zaterdag en doe wat boodschappen voor morgen. In Duitsland zijn er winkels die tot 20.00 open zijn. Als ik buiten de winkel ben drink ik de halve liter chocomel in een keer leeg. Blijkbaar had ik dorst. Terug op de camping eet ik in het restuarant. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Zoals gewoonlijk zijn er weer genoeg Nederlanders hier. Ik praat een tijdje met iemand die ook zo'n fiets heb als mij. Ik vertel hem van die 4 meiden. Hij stelt me gerust dat dat hier niet kan gebeuren. Het schijnt dat de campingbaas al is wezen kijken bij die 4 meiden. Dat is een pak van mijn hart. Het wordt inderdaad een rustige nacht, en ik slaap goed.
De volgende dag besluit ik gelijk Frankrijk in te duiken, de fietsroute is daar wat beter en rustiger. Ik ga over de Europabrug en kijk naar een spoorbrug in het noorden. Dan kom ik Frankrijk en Straatburg in. Hier wil ik toch wel een kijkje nemen, want het schijnt een mooie stad te zijn. En dat blijkt ook zo te zijn! Ik cross er een uurtje rond en neem heel wat foto's van de stad.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Dan begint de tocht verder naar Basel toe. Het is half elf en zie op een bord dat het al 30 graden is, dat belooft wat voor vandaag. De schouder, die gisteren toch wel redelijk was, begin ik weer te voelen. Ik smeer hem weer in, maar vraag me af in hoeverre dat helpt. In Bingen had ik gehoord dat er vanuit Basel een goede en goedkope nachttrein gaat naar Amsterdam toe. Het wordt mij steeds duidelijker dat dat een serieuze optie gaat worden. Maar als ik hem heb ingesmeerd, gaat het altijd wel weer. Ik vervolg mijn weg onderaan de dijk van de Rijn, en jeetje, wat is het al heet. Bij Plobsheim rij ik over een onverhard pad, wat ook op de kaart stond, en rij voorzichtig om alle grote kuilen te ontwijken. Die kuilen stonden niet op de kaar overigens. Bij Rhinau ga ik al op zoek naar water. Ik heb nog wel een paar liter extra achterin de tas zitten, maar dat neem ik wel als echt alles op is. Bij een cafeetje sla ik wat "de l'eau" in. Ze vragen of ik de tour de france ga doen? Ik antwoord met een simpele non en lach. Ik probeer maar geen gesprek aan te gaan in het Frans, want dat lukt me toch niet. Het schiet lekker op, wel moet ik af en toe even stoppen om wat bij te tanken. Als ik even stop om mijn ketting wat olie te geven, zie ik pas echt dat het hier wel heel mooi is. De riviertje en beekjes langs de kant van de weg zijn kraakhelder. Verderop zie ik heel wat anders, het grootste autopark wat ik ooit heb gezien. Het park wat op de foto te zien is, is wel meer als een halve kilometer breed. En het zijn allemaal Peugeot's.
 |
 |
Zo zie je maar weer, deze etappe had ik zelf gepland, en bleek een van de leukste te wezen. Bij Breisach ga ik weer de brug over Duitsland in en stop gelijk bij de McDonnalds om een grote milkshake te kopen. Tjonge wat was die lekker. Even verder op ga ik naar de camping toe. Ik had al weer 100+ kilometers gereden, en met deze hitte is dat voor mij genoeg. De benen zijn nog wel goed, maar mijn hoofd wil lekker onder de douche gaan staan. Deze camping bestaat ook al weer voor bijna de helft uit Nederlanders, hoe is het mogelijk? Maar dat is ook wel weer gezellig. De douches zijn goed en de was hangt weer snel tussen mijn fiets en de tent in. Ik heb twee fietstenues mee, en rij nu elke dag met het dunne tenue. Volgens zeggen was het die dag op de camping 38 graden op de thermometer. Dat is pittig. Met de warmte is het drogen van de was geen probleem meer. Bij de camping is een hotel-restaurant, en die schijnt goed te zijn. De avond er voor was het er stamp vol vertellen ze me. Dus wil ik dat wel eens met mijn eigen ogen gaan zien. Ik neem eerst een Badische Schneckensuppe, een soort lichte championnensoep. En neem daarna haring in een lekker sausje met salade en pommes. Moet gezegd worden, zo lekker had ik nog niet eerder gegeten. Het totale bedrag van € 19,- vond ik het het waard. Als ik op de camping weer in mijn luie stoel zit vul ik de maaltijd weer aan met wat vruchtensap, water en noten.
De volgende dag is het weer maandag en kan ik gelijk in Breisach weer gaan shoppen. Ik ben weer een stukje naar het noorden gereden omdat ik weer graag aan de Franse kant wil gaan fietsen. Bij de brug zie ik weer een afgedamde Rijn. Bij Oberaasheim merk ik dat mijn pet weg is die tussen mijn stoel lag. Nu waren er bij de supermarkt een paar onguur uitziende lieden die ik niet helemaal vertrouwde, dus moet hij gejat zijn. Gelukkig heb ik de gewoonte om altijd mijn stuurtas mee te nemen overal naar toe, waar alle waardevolle spullen in zitten. Behalve mijn portomonnee, die heb ik altijd op zak. De weg vervolgt niet langs de Rijn, maar langs een mooie weg met een reeks dorpjes. Bij Fessenheim is er een Super-U, dat zijn mega supermarkten. Daar ga ik weer winkelen en koop weer een nieuwe pet.
 |
 |
 |
Ondertussen heb ik al heel wat kilometers afgelegd en omdat Basel snel nadert doe ik het rustig aan. Bij Kembs ga ik weer richting de Rijn kom ik op een hobbelige weg. Toch loont dat, want zo kom ik bij waterkrachtcentrale waar een fietspad op ligt naar de overkant toe. De sluizen zijn indrukwekkend. Als ik weer in Duitsland ben, is het nog maar een stukje naar Zwitserland toe.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Onderweg kom ik weer een Nederlands echtpaar tegen die ook naar Basel toe willen. Samen fietsen we Zwitserland in. Als zij doorgaan langs de Rijn, duik ik de Basel in. Ik fiets naar het noordelijke station toe om de reis terug te boeken, dat gaat eenvoudig. Maar ik moet nog wel een dagje wachten, want de trein van vannacht zit vol. Dat vind ik helemaal niet erg, want ik heb geen haast. Het kaartje kost inclusief fiets € 89,-. Dat is niet duur.
 |
 |
 |
Het duurt vervolgens een tijdje voor dat ik bij de camping aan het einde van de stad kom, Basel is een grote drukke stad. In het trekkershoekje is een gezin van vier neergestreken die ook hier naar toe zijn gefietsd. Ze hebben er 3 weken over gedaan en hebben een wat moeilijkere route genomen door de Ardennen en de Eifel. Het zijn duidelijk geen echte fietsers en hebben gemiddeld zo'n 50km per dag afgelegd. Basel is ook hun eindbestemming.
 |
Bij deze camping zijn de douches gratis, meestal kost het een halve euro voor 5-8 minuten douchen, wat zat is. Maar dit keer was ik me niet met zeep, want de zwembroek gaat aan. Er is een zwembad, en daar wil ik van gaan profiteren. He, dat is lekker. De maaltijd bestaat vervolgens uit, een zakje Knorr, blikje groenten, blikje makreel en vruchtenyoghurt. Deze spullen zijn zelfs in Zwitserland nog goedkoper dan in Nederland. In het winkeltje van de camping is een winkeltje, en koop een campingpul (als herrinering) met een fles bier. Dat zit lekker, het was vandaag bijna nog heter als de dag er voor. Ik knoop een klein gesprek aan met een Zwitser, wat een beetje lukt. Het Zwitserse Duits is heel anders als het Duitse Duits. Het schijnt dat er gisteren een feestdag was geweest in Zwitserland met vuurwerk er bij. En hij had een beetje te diep in het glaasje gekeken. Dan komt er wis en waarachtig na achten nog een Nederlandse vakantiefietser binnen. Dat is laat, maar hij kan zich nog net aanmelden bij de receptie. Tevens kan hij ook nog een pizza krijgen ook, want hij had nog niet gegeten, mazzelaar.
Hij blijkt te willen te gaan fietsen naar Italië toe. Dit doet hij op een oude 2e hands Giant maar wel met goede banden en een 31 achter. Dus dat zit wel goed. Ik merk snel dat hij niet veel geld heeft en dat alles zo goedkoop mogelijk moet. Hij is werkeloos, en het GAK had zijn vakantiegeld ingepikt. Zelfs geld voor goede kaarten heeft hij niet, want hij doet het met een autokaart. Hij had ook moeite met het vinden van een goede route. Bijvoorbeeld in Straatburg zat hij in een dure jeugdherberg omdat, hij niet wist waar de campings waren. Toen ik zei dat er een camping aan de overkant was geweest die op mijn Michelin en op mijn Duitse kaarten stond, begreep hij dat goedkoop ook duurkoop kan zijn. Zonder goede kaarten red je het niet op een fietsvakantie. Hij ging nu met behulp van een kaart van de buren een goede route plannen. Het plan was om via de meren en de Rhone, wat allemaal redelijk vlak moet zijn, de St. Bernard pas de gaan nemen. Want hij wilde nog wel even een leuke berg nemen. Dat plan maakte mij ook enthiousiast. Misschien iets voor een volgende reis? Ondertussen lult de Amsterdammer als brugman, maar heeft hopelijk wat van me opgestoken.
De volgende morgen slaap ik uit en doe ik alles op mij gemakkie. De trein vertrekt om 22.22, dus tijd zat. Ik ga met de fiets zonder de 4 tassen Basel in. Goh, wat rijdt dat toch vreemd een fiets zonder balast. Mijn stuur zwabbert alle kanten op en ik kan mijn kracht op de pedalen niet kwijt. Basel blijkt een mooie binnenstad te hebben. En natuurlijk zijn er ook de nodige winkels met Zwitsers uurwerk. In de vitrine liggen uurwerken tot 25.000 Zwitserse franken. Met een koers van anderhalve frank per euro moet dat geen namaak zijn. Op de hoek van de Elisabethenstrasse en de Aeschenvorstadt loop ik een boekwinkel in op zoek naar een kaart van Zwitserland. Want, de beste kaarten van een land . . . En op de 1e verdieping zie ik werkelijk een paradijs met kaarten. Zoveel heb ik er nog nooit gezien bij elkaar. Van meters grote tot echte reliefkaarten. Deze winkel noteer ik, want als ik nog er eens in Basel kom moet ik deze winkel zeker gaan bezoeken voordat ik verder ga. Ik koop een schitterde topografische kaart van heel Zwitserland waar zelfs bijna de huizen op staan. Deze is in Nederland volgens mij niet te koop. Handig om een volgende reis mee te plannen.
Bij een gereedschapswinkel koop ik ook iets heel handig, een setje losse torxsleutels voor mijn stuur. Ik pas gelijk mijn stuur aan en merk dat het verbeterd is. Met de sleutel kan ik ook mijn zadel doen. Deze sleutel gaat de volgende keer zeker mee! Ik vraag me af of ik zo toch de reis fietsend terug naar huis toe zou kunnen voltooien? Ach, wat maakt het ook uit, ik heb een fantastische vakantie gehad tot dusver en ben eigenlijk wel tevreden zo. Risico's nemen met je gezondheid doe ik liever niet. Bovendien wachten er thuis nog een legio aan klusjes op me, dus vind ik het wel prima zo.
In de stad eet ik spaggeti en neem ik mijn laatste biertje van de vakantie.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
s'Avonds op het peron zijn er nog 2 Nederlandse fietsers die ook meegaan met de trein. Zoals gewoonlijk vragen ze gelijk waar ik mijn tent heb. Ik heb mijn tentstokken niet in de tentzak zitten, zodat ik die schuin in mijn achtertas kan doen, dat is het geheim. En die stoel van mij vinden ze fantastisch. De trein is op tijd, we hangen de fietsen met de bagage er af verticaal op. En ik ga zitten op mijn zitplaats. Het wordt een onrustige nacht. Er zijn een paar Fransen half stoned, die bij mekaar proberen te gaan zitten. Een luidpratende, dronken Nederlandse troela wil ze graag helpen, maar de buurvrouw van de andere stoel wil haar niet naast haar hebben zitten. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Die Fransen drentelen de hele nacht heen en weer tussen de wagons in en van slapen komt niet veel. Maar daar had ik al rekening mee gehouden. Zo lang je maar een beetje rust. Halverwege wordt ik wakker als we uit een tunnel ga, en ik herken in het maanlicht gelijk de gestalte van de Loreley weer, dat is grappig. Als het licht is is het weer gezellig in de coupe. Een stel Indiers aan de andere zijde van het pad wil in een dag Amsterdam zien. Ik stel ze voor een rondvaartboot te nemen. Natuurlijk willen zo ook gras gaan roken. Wat die Fransen hier komen doen is me geen raadsel. Maar Nederland mag niet blij zijn met die gekken. Op het perron zet ik de tassen weer op de fiets, en hoor gelijk omroepen dat er een vertraging is met de intercity naar Alkmaar toe. Welkom in Nederland!
Maar ik ga toch met de fiets dat laatste stukje naar huis toe, dus dat boeit me niet echt. Dat duurt niet lang en even na eenen ben ik al weer thuis. De conditie en de schouder zijn goed. Dus op naar de volgende fietsvakantie toe!
Dit wordt nog vervolgd met mijn paklijst en foto's van onderdelen hier van. Er komt ook een prikbord.